به موازات عوامل محدود کننده صادرات نیروها و سازمانهایی هم وجود دارند که هدف آنها افزایش فعالیتهای بازرگانی بین کشورها و یا گروهی از کشورها می باشد.
۱) سازمان تجارت جهانی: از آنجایی که هر ملتی حاکم بر سیاستهای تجاری خود می باشد، خطر ایجاد قوانین تجاری یک طرفه وجود دارد که تجارت بین المللی و تخصص گرایی در این زمینه را به حداقل برساند. این همان وضعیتی بود که رکود بزرگ دهه ۱۹۳۰ را در اروپا ایجاد نمود و باعث شد که در سال ۱۹۷۴ گات یا موافقتنامه عمومی تعرفه و تجارت بین ۲۳ کشور شکل گیرد. تعداد اعضای گات که اکنون سازمان تجارت جهانی نامیده می شود، در سال ۲۰۰۴ به ۱۴۷ کشور رسید کشورهای عضو فعلی بیش از ۹۵ درصد تجارت جهانی را بر عهده دارند.
۲) آنکتاد: آنکتاد یا کنفرانس توسعه و تجارت سازمان ملل از سازمانهای دائمی مجمع عمومی سازمان ملل می – باشد. هدف از تشکیل این سازمان ارتقاء توسعه در کشورهای کمتر توسعه یافته بوده است. کنفرانس های دوره ای این سازمان شامل این تقاضاها بوده است افزایش کمک و وام با بهره های پایین به کشورهای کمتر توسعه یافته، تضمین بازار مواد اولیه این کشورها و پایان دادن به کنترل واردات در کشورهای صنعتی که منجر به محدود شدن صادرات محصولات کشورهای کمتر توسعه یافته می شود.
۳) سازمان توسعه و همکاری اقتصادی: OECD در جهت همکاری اقتصادی ۲۴ کشور صنعتی ثروتمند شکل گرفت. علاوه بر فعالیتهای اقتصادی اطلاعات بسیار زیادی در زمینه مسائل اقتصادی، اجتماعی و مالی در مورد بسیاری از کشورهای جهان جمع آوری، تحلیل و به چاپ می رسانند.